Ndez zjarrin. Vë të ngrohet uji. Do bëj pak çaj. Çaj mali. Pak limon. Pak mjaltë. Çaji gjithmonë ndihmon.
Ajo është ulur në divan. Ka një batanije të hedhur këmbëve dhe ndërkohë ka ngulur sytë tek zjarri.
– Je mirë?
Vetëm tund kokën në shenjë pohimi. Por nuk është. Unë e di.

Kam pyetur shumë herë veten: Si shërohet një zemër e thyer? Dhe kur kjo zemër e thyer ndodhet në kraharorin e një prej mikeshave më të afërta, njeriut më të besuar, shpëtimtares së dhjetra dhimbjeve, pikëpyetjet dyfishohen.

Unë kam qënë zakonisht në anën tjetër të kësaj historie. Kam qënë ajo që “palosesha”. Sepse mjaftonte ta shihja që po vinte, dhe automatikisht më uleshin të gjithë mekanizmat mbrojtës, më zhbëheshin të gjithë muret. Mund ta lejoja tashmë veten të ndjeja gjithçka kisha nevojë për të ndjerë, se ajo do ishte aty, ajo do më kapte kur unë të isha duke rënë.

Eh, si është kjo puna e miqve të zemrës, nga hiçi, vjen një i panjohur që kthehet në familje të zgjedhur, kthehet në personin që ti shkon gjithmonë, për çdo rrëfim e nevojë. Nuk ndodh rastësisht, jo. Njerëzit e tregojnë kush janë e ç’vend zënë, me kohën që investojnë, me fjalët që përzgjedhin, me përqafimet që nuk kursejnë.

Era kish’ qënë gjithnjë aty për mua. Era ishte mbështetja ime më e madhe. Shpesh i thoja, më llaston shumë. Merrte shumë seriozisht dhe i jepte rëndësi çdo gjëje nxirrja nga goja apo sytë.
“Po më mëson keq. Ndonjëherë unë edhe thjesht llastohem. Jo çdo gjë është kaq e rëndësishme!”
“Ke një botë të tërë që nuk të merr seriozisht, që nuk ti jep rëndësi asgjëje, që të hedh poshtë edhe ato që nuk janë llastime. Unë jam ndryshe. Jam e veçanta në këtë botë.”
Me këtë fjalinë e saj, plot ironi të hollë dhe me lëvizje të lehta duarsh, mbyllte diskutimin duke e shoqëruar gjithnjë me buzëqeshje që s’të jepte hapësirë për diskutim.

Tani, ndodhet në divanin e kuzhinës sime, e unë nuk po di ku ti gjej mjetet për ta shëruar. Ajo gjithmonë ka ditur të shërojë veten, do e bëjë dhe këtë radhë, këtë e di. Por, këtë radhë do doja shumë të bëja diçka më shumë, për herë të parë erdhi dhe u ‘palos’ tek unë, dhe unë ende nuk po gjej si ta ndihmoj, përveç se ta kap, e mos e lër të bjerë.

I afrohem. Ndez televizorin, dhe kërkoj një film. Era më kërkon ta ndaloj tek një film, që sa herë e shikon qan. Ka nevojë të qajë, e arsyeja të mos mbajë emrin që po i çan kraharorin. E lë aty. Ulem ngjitur me të në divan, dhe ajo vjen e mbështet kokën në shpatull. Mund t’ja ndjej në krahë lotët që i bien pa pushim, edhe pse nuk i ndihet aspak zë. Qëndrojmë aty deri sa gati na zë gjumi. Më pas, shpërndahemi për të fjetur.
“Si dreqin shërohet një zemër e thyer ?”

Në mëngjes çohem, dhe e gjej duke bërë kafen. Si je, e pyes. Më mirë më thotë, me një buzëqeshje të sforcuar.
Më sjell kafen, më përqafon e më thotë “Faleminderit.”
Por, unë nuk bëra gjë. Thjesht isha aty. Thjesht qëndrova deri sa lotë nuk po kishte më, thjesht isha aty derisa lodhja i solli gjumin.

Sa të vështirë dukemi ne njerëzit ndonjëherë, aq të thjeshtë jemi. Nuk kërkojmë mrekulli e as ndonjë gjë të jashtëzakonshme. Thjesht, duam, që kur kemi nevojë, ata që janë në krahun tonë, të jenë aty. Aty, për të dëgjuar, për të dhënë një shpatull, aty, për të na shpëtuar jetën e shëruar zemrën.

Nuk ka një ilaç për zemrën e thyer, por ka një kurë ama, njerëzit. Njerëzit e tu, një kafe në ajër të pastër, një përqafim rigjenerues. E zgjohesh një ditë, e ajo kafja, nga vështrim i heshtur në hapësirë bosh, kthehet në diskutim e të qeshura me zë të lartë, e kupton që je shëruar, e që s’do e bëje dot kurrë vetëm, e që të gjitha ilaçet e shpirtit, ndodhen në përqafimin e njerëzve të zemrës.

©AZ

01/02/2020