Hej, si je?

E di, unë e kam humbur të drejtën të të pyes si je, se zgjodha vetë të të lë të shkosh.

Më mirë tani, se më vonë; – thashë unë.

Prej asaj dite të kërkoj në çdo portret. E dija që të thjeshtë nuk do e kisha, por nuk e mendova as kaq të vështirë.

Kam pyetur për ty. Ashtu padashje, sikur thjesht ka rënë muhabeti. Më thanë që nuk po lexon e as po shkruan më. Mendoj që nuk do të më gjesh në asnjë fjalë e shkronjë, prandaj po ju qëndron larg.

Nuk di pse zgjodha të të shkruaj, nuk di a kam diçka për të të thënë. Do doja vërtet të dija ça po bën e me çfarë po merresh.

Më mungon.

Më ka marrë malli.

****

A thua do të ta fal ndonjëherë që edhe pse e dije që po më thyeje zemrën, e bëre gjithsesi? Eca dje në rrugët që ecën ti. Përshkrova, pa e kuptuar, itinerarin tënd. Nuk të pashë. Më mirë kështu.

Unë ende të kërkoj në shtëpi. Në atë që e jetuam të dy. A e di që shtëpia të ka ende në çdo centimetër edhe pse ka kohë pa të parë? Prej kohësh nuk ta ndjej fizikisht prezencën, prej kohësh të ndjej së brendshmi pa e ditur më lëkurën tënde pas times.Të kujtohet ai kolltuku që shërben si garderobë? Këmisha jote e zezë dhe t-shirti jot i bardhë janë gjithmonë aty. I laj, i thaj dhe i vesh. Më përqafon sa herë i vesh e më duket sikur kështu nuk të humb dot, edhe të dua. Televizori qëndron gjithnjë hapur tashmë si për të më bërë shoqëri në netët e ditët që ti nuk je; edhe pse ti ke kohë që nuk je.

Kam shumë frikë, e di? Kam frikë që nuk do të të harroj.

****

Ngado të kthehesha në shtëpinë e saj, kishte mure me libra. Ndoshta prandaj s’mu dukën kurrë mbytës muret e saj e gjithmonë ftues; plot me histori se si ishin ngritur. Mjaftonte të kishe durim për të lexuar përtej fjalëve. Mjaftonte të kishe dëshirë për ta njohur në çdo faqe.

Për ta ngacmuar ndonjëherë, i ndryshoja vendin ndonjë libri. Ose nisja të lexoja ndonjë e ja lija ashtu hapur mbi tavolinën në krah të kolltukut ku ajo ulej mbrëmjeve për të lexuar. Sikur doja ti lija disa shenja për të më njohur më mirë, për të më lexuar përtej çfarë i thoja. Por, ajo lexonte pa patur nevojë për shenja. Ndoshta prandaj ika unë. Mendova që kur të mësojë të më lexojë si një libër, do kuptojë që jam shumë punë për të. Më mirë të ikja vetë, përpara.

****

Unë nuk e di pse ike ti. Ose thënë më mirë pse hoqe dorë. Nuk zgjodhe kurrë ta ndash me mua. Mendoj që kjo më lëndoi më shumë se vetë ikja; fakti që nuk ndave me mua çfarë po ndodhte vërtet brenda teje.

Më mirë tani, se më vonë; – the ti.

E unë u çova të të hap derën. Ndoshta duhet të kisha thënë diçka. Çfarëdo gjëje. Domethënë, për një vajzë që ka mure me libra, fjalët nuk duhet të jenë kaq të vështira. Ama, kur dikush thotë që ky fund është i pashmangshëm e dukshëm, nuk do të luftojë më, nuk ka më rëndësi çfarë i thua, sepse e ke humbur tashmë.

****

E palosa letrën, e futa në sirtar. Nuk do të ta dërgoj. Nuk mundem. Nuk e di çfarë më pret tek ty, dhe e vërteta është që kam frikë ta marr vesh. E ndoshta dua ta mbaj në sirtar që të më rikujtohet një moment. Ndoshta si goditje, ndoshta si fllad, kjo letër do më sjellë sërish një mësim. Si dhjetëra të tjerët që mora, nga muret e tua plot me libra e histori me fund të lumtur.

© AZ

14/12/2023