Ti do të ikësh.
Të gjithë ikin. Prej këtu. Prej meje. Për veten. Ndodh.

Ti do të ikësh.
Atë ditë që do të ndodhë unë do e marr pushim.
Do të të përcjell në aeroport. Ndoshta do bëj të fortën, ndoshta do qaj. Do pres deri sa mos të të shoh më. Pastaj do dal jashtë aeropoetit e do të qaj. Atje e di që do qaj.
Do lë erën që fryn gjjthmonë në atë zonë të mi fshijë lotët. E pastaj, ashtu si me zor do çohem e do nisem për Tiranë.

Atë ditë do jem pak më e nxehur se zakonisht me Shqipërinë, e pak më e dashur me Tiranën.

Dikush ka thënë njëherë: Nuk kam qenë kurrë mjaftueshëm me nerva me Shqipërinë, sa të mos e dua Tiranën. Kështu ndihem unë.

Sa herë shpirti më ndahet copash, ngjitësin e njeh Tirana.

Ndoshta do shkoj tek Korpusi. Me një kafe dhe briosh. E do e shoh Tiranën, e ashtu me lotët që nuk komandohen nga unë, do i premtoj edhe njëherë, që nuk do e lë; e do e falenderoj që më bëri gjithnjë vend për shtëpi, e ma la një dritë ndezur.

Nuk besoj të marr dikë në telefon atë ditë, edhe pse disa e di që do më shkruajnë. Ndoshta edhe ti. Shumë do bëhen merak. E unë, si gjithmonë, do ju them që jam e lumtur për ty. Nuk po i gënjej, thjesht nuk po ju them gjithë të vërtetën.

Uroj të bjerë shi atë ditë. Të ndjej që natyra e di dhimbjen time. Dhimbjen për historitë që i mbeten në gjysëm këtij qyteti; dhimbje për sa herë themi Mirupafshim në një vit.

Ndoshta ashtu, me çadër, do eci drejt Bulevardit deri tek Adrioni në qendër. Do futem dhe do shkoj direkt tek ata librat që dua unë; të thjeshtë, të pakomplikuar e me fund të lumtur.

Gjasat që ti laj me lot rrugët, janë të mëdha. Por, njerëzit ikin, gjithmonë e kanë bërë. E kështu duhet të jetë. Veç se natyra kur krijoi shpirtin njerëzor, ndjenjën e mallit na e dha pa kursim.

“Të gjitha mbyten, veç malli jo.” – thuhet tek një libër, nga këta pa fund të lumtur tipik, por me fund të vërtetë, nga ata që na kujtojnë mundësitë e dyta. Ashtu si historia e të gjithëve atyre që përcjellim në aeroport, në kërkim të mundësive të tyre të dyta.

Marr më në fund rrugën për në shtëpi, edhe pse Tirana është e gjitha shtëpi. E di që do bëj ndonjë kakao të ngrohtë e do shtrihem e do lexoj. E sërish, edhe njëherë pasi Tirana më jep ngjitësin, mes fjalëve të librave, mes fjalëve të të tjerëve e ndonjëherë të miave, do ngjis copat.

E mbyll librin. Fik dritën e komodinës. E pastaj, ashtu si njerëzit luten para gjumi dhe e mbyllin me një Amen, unë ndjej psherëtimën që del nga shpirti, i bërë copash nga dita, që më thotë;
“Të paktën, gjithmonë do kemi Tiranën.”

…sepse Tirana dritën nuk e fik; e le gjithnjë ndezur. Për ata që e quajtën shtëpi e ende nuk janë kthyer; për ata që janë zemëruar me të e ende nuk e kanë falur për mundësitë që mendojnë që duhet t’ju jepte; për ata që ende pyesin nëse janë ndezur dritat e festave të Tiranës, ashtu siç pyetet në familje nëse e kanë vënë pemën. Sepse, kur vihet pema në shtëpi, duket sikur i japim vetes të drejtën të festojmë e mbi të gjitha të besojmë tek magjia e festave.

© AZ

Photo © – Ervin Kotori