Sa mund të jetë ora tani?
Telefoni më është prishur. Ora ka mbetur dhe unë përtova ta çoj tek orëndreqësi.
Bën nxehtë. Është mes prilli, por ky dielli i sotëm ta kujton bindshëm qershorin. Po fryn erë, e cila së bashku me zhurmën e ujit të shatërvanit që kam ngjitur bllokojnë të gjitha zhurmat e jashtme.

Në të majtë kam tre burra në moshë që diskutojnë me zë të lartë krejt të pavëmendshëm ndaj ditës së bukur që po ndodh ndërkohë. E në të djathtë, një zog është vendosur në mes të një tavoline e duket sikur ka marrë kohën e tij për të shijuar qiellin blu e diellin e nxehtë, krejt i pabezdisur nga humanët afër tij. Mendoj që vetëm ai e kupton mahnitjen time ndaj diellit sot. Sikur kam jetuar gjashtë muaj në Siberi! Nuk po arrij të ngopem me diell.

Flladi i erës më leviz librin nga faqja ku e kisha lënë. Për fat jam e mirë me numrat këto kohë, dhe e kthej me qetësi aty ku e kisha. Po më shijon edhe ndërhyrja e natyrës kudo sot.

Kamarieri afrohet e më vendos kafen mbi tavolinë.
“Më fal, sa është ora?”

Ai më sheh çuditshëm, e megjithatë më përgjigjet me gjysëm zëri.
“11.18.”-se në kohën e teknologjisë, ora thuhet me minutazh të saktë siç ta tregon telefoni.
“Faleminderit.”
I buzëqesh dhe i kthehem porcionit tim magjik.
Ngre kokën në qiell e mbi mua dy avionë kanë lënë gjurmët e tyre në autostradat e blu-së së pafundme. Kjo shëtitja e avionëve ka një efekt gati hipnotizues tek unë. Kur isha e vogël më jepnin ndjesinë sikur shihja yje ditën. Tani që jam rritur (mendoj…), e kuptoj fare qartë që nuk mund të më bëjnë dëshira realitet, po me siguri po ja plotësojnë dikujt tjetër. Duke i çuar tek ai qyteti i ëndërruar gjatë, ose duke i kthyer në shtëpi.

Dëgjoj disa fëmijë duke luajtur pas krahëve të mij. “Nuk kam frikë fare.” Fjalia që më bën të kthej kokën. Miqtë që e shoqërojnë djaloshin trim, i japin zemër, si për ti dhënë edhe më shumë arsye që të mos ketë frikë. Sa dua që ta thonë gjithmonë gjithë jetën, e mbi të gjitha t’ja përsërisin vetes në ditët më të vështira.
Ose ose, akoma më mirë do ishte sikur ta pranonin që edhe pse kanë frikë do e provojnë.
Ata largohen ta vazhdojnë lojën e tyre të pakupatuar nga sytë e mij, diku tjetër.
Bëj mirë të iki edhe unë. Nuk e di sa mund të ketë vajtur ora dhe më duket se as nuk kam dëshirë ta di.

Sa mirë qenka pa telefon. Po shikoj gjithçka.

Ka diçka shëruese kjo e hënë pushim prilli, plot diell. Ndoshta ngaqë të hënat pushim shijojnë si asgjë tjetër. Ndoshta se ditët pushim kur kanë diell shijohen dyfish. Ose ndoshta, unë mund të vendos të jem e sinqertë së paku me veten, dhe të pranoj që po më shijon se kam qarë, e për herë të parë pas shumë kohësh, kraharori nuk rëndon sikur të jetë mal. Ndoshta…

Ta kem mësuar veten me gënjeshtrën e arratisjen kaq shumë vallë?!
Mësohesh me të gjitha. Mësohesh edhe me ikjen.
Mësohesh edhe me boshllëkun. Madje madje, mësohesh edhe me dhimbjen. E ndonjëherë të bëhet aq rutinë sa mendon që nuk duhet ta thuash, e nuk duhet ta ndjesh. Sa i përsërit vetes që po e tepron e që ‘Boll më.’
E kur këto ‘Boll më’ bëhen shumë, ajo që mëson më së miri është gëlltitja që shkon deri në mpirje. E kështu, krejt papritur kupton që ke harruar shijen e lotëve të tu.

Kam dhënë shpesh “leksione” mbi pozitivitetin dhe i besoj fort kthimit mbrapsht të buzëqeshjeve nëse nuk i kursen. Por besoj gjithashtu në forcën liruese të të qarës. Jam partizane e idesë që e qara është shenjë e të qënit në jetë. Kur e ke mpirë veten, ose të ka mpirë bota, por kjo ka pak rëndësi, e qara e parë pas shumë kohësh ngjan fiks si e qara e parë e fëmijës. Shpërthyese, ama jetë-plotë.

Duhet t’ja heqim vetes ndjenjën e turpit për trishtimin. Ndonjëherë duhet përqafuar edhe pa-lumturia, e duhet ndjerë deri në thelb të qënies, dhimbja.

“Më falni, a mund të më thoni sa është ora?”
“Po patjetër, ja një sekond.” Ndërkohë, vajza e qeshur që ndalova, nxjerr nga xhepi i pantallonave telefonin që i lidhet me kufjet.
“2:22.”
Unë filloj të qesh. Falenderoj vajzën, dhe vazhdoj të qesh në mënyrë të pakontrolluar, ndërkohë që fshi lotët që kanë marrë udhën tashmë.

Ja, prandaj e dua kaq shumë jetën unë. Se qëndrojnë bashkë të gjitha. Edhe dhimbja, edhe lumturia, edhe suksesi, edhe dështimi, se njerëzit ikin por ndonjëherë ata kthehen.
Sepse ndonjëherë lumturia dhe buzëqeshja fshihet thjesht dhe vetëm në përgjigjen e një: “Më fal, sa është ora?”
Sepse, pavarësisht çdo gjëje, pavarësisht që ndonjëherë marsi bën shi, të surprizon prilli me diell qershori, pavarësisht që mund të biesh me netë të tëra me kraharor e kokë të rënduar, do zgjohesh një mëngjes e lotët do marrin udhën dhe do jetë ok.
Ti do qash dhe do jetë shumë mirë. Lotët do të pastrojnë rrugët e shpirtit, për të të treguar që gjithmonë do ketë një nesër që nuk do të rëndojë gjë, do të ketë një nesër, ku dhimbja do jetë kujtimi i ditëve të lodhshme që ti ja dole!

© AZ