Mos më prit!

E di që po kthen kokën sa andej këtej. E di që sa herë hapet dera ti pret që unë të hyj. Por, mos e bëj më.

Unë nuk jam duke ardhur. Rruga ime është krejt tjetër tashmë. Kam jetuar gjatë duke mos thënë fjalë, e duke dëgjuar shumë, duke mbajtur ngarkesa që nuk ishin të miat. Kam jetuar gjatë duke dhënë më shumë seç më kërkohej me pretendimin që e mira nuk mund të bëjë dëm. Me besimin naiv që një shpirt i pastër ndihet.

Por, më janë shkelur para syve shpesh qëllimet e mira, ndjenjat e bukura, shpirti i dhënë pa kursim e pa kusht. Kjo nuk më bën aspak viktimë, më bën thjesht humane. Nuk është se për shkak të gjithë dhimbjes së përjetuar unë ndryshova këtë rrugën. Jo jo.

Mua nuk më ndryshoi dhimbja, mua më ndryshoi lumturia. Mua më bëri të ndryshoj rrugë kur kuptova që ndonjëherë më duhet të ulem unë e të flas, e të ‘shkarkoj’ ngarkesat që kam ngjitur sipër supeve e zemrës, dhe të kuptoj ndjesinë e bukur të të ndjerit ‘e dëgjuar’. E dëgjuar vërtet. E dëgjuar jo vetëm në fjalë të shprehur, por edhe në ndjenjë të fshehur.

Edhe siç thonë amerikanët: pasi ke provuar mjaltin, vështirë ti kthehesh sheqerit.

Prandaj, mos më prit.

E di, mendove vërtet që ajo ishte e vetmja rrugë e imja. Edhe unë arrita ta mendoj madje. Mendova që nuk mund të kisha një destinacion që nuk ishe ti në fund. Mendova vërtet që kisha gjetur përgjigje të shumë pyetjeve që kisha një jetë që i bëja, aty tek ty. Do të isha e gatshme të bëja gjithçka për të të pasur në jetë, e di?! Hëh, po si nuk e di ti, njëherë ?! Ti nuk rrezikon kurrë në terrene të pasigurta. Ti nuk shkel ku nuk ka rrugë të shtruar.

Gjithsesi, kjo nuk është më betejë e imja. Nuk të uroj asgjë as të mirë e as të keqe. Nuk ndjej që ka mbetur ndonjë fjalë për të ta thënë.

Rruga që kam zgjedhur unë është e shtruar në shpirt dhe të vërtetë. Në shpirtin që ti i ke mbushur mendjen vetes që nuk ke, dhe të vërtetën që i arratisesh.

Dhe ato nuk janë veç asfalt. Nuk bën për ty kjo rruga ime.

Jetohet duke ndjerë çdo gjë në maksimum këtej. Në rrugën time nuk ke ku fshihesh. Bëhet gëzuar me dhimbjen e trishtimin e ngrihen me fund gotat e dashurisë dhe lumturisë.

Mos më prit. Jam nisur për në tjetër anë.

© AZ