Po rregulloja dhomën sot. E teksa palosja rrobat e mbetura sa atje-këtu gjeta fustanin që kisha veshur atë ditë që të takova.
Sigurisht, ti e kupton, se si unë dhe melankolia ime filluam të kujtonim të gjitha detajet e asaj dite.

*******
Ishte vranët. Megjithëse, është e çuditshme që unë mbaj mend kaq mirë dhe të kem kaq xhan një ditë pa diell, po sigurisht, ndodh.

Mbaj mend dhe çfarë kishe veshur ti. Por mbi të gjitha të mbaj mend çdo shikim dhe çdo fjalë, dhe çdo reagim tëndin të asaj dite. Do të mund ta vija te gjithë në skenë, aq të mirë-ndërtuar e kam në kokë.
Po ta rikujtoj vërtet me detaje, ndoshta rikujtoj dhe pse sot nuk të kam ku të doja. I kuptova të gjitha që atë ditë. E thashë edhe me zë të lartë madje. Por, si do mund ta bëja të dukshme unë, budallaqen brenda meje, nëse do veproja në bazë të realitetit dhe logjikës.

Unë, e dashuruara pas 1001 librave, dhënë aq shumë pas artit të bukur, e në veçanti artit të dashurisë, nuk mund të mos kisha historinë time të përrallës nisur e bitisur veç dhe brenda në kokën e zemrën time.

Ky qytet është mjaftueshëm i vogël, për të më lënë mua me kujtime nga të gjitha anët. Më kujtohet stoli, tek i cili pushonim, pas xhiros që na ish bërë rutinë.

Ka mbetur bosh tashmë.

Më kujtohet që të kam thënë një herë, hajde shkruajmë diçka, që ta kemi të vendosur këtu, edhe kur ne nuk do të jemi më vërdallë.

“Jo sot. Ka kohë!” – më the.

Mirë ti, po siduket as unë nuk kisha mësuar asgjë. Nuk kishte kohë. Nuk ka kohë.

Koha nuk është diçka që e kemi. Koha është. E çdo sekondë që kalon koha që ‘është’, bëhet ‘ishte’.

Sepse nuk e kemi, nuk na përket.

Ama na jepet, për ta shfrytëzuar në maksimum, për ti marrë më të mirën. Nuk e marrim më kurrë mbrapsht.

Koha nuk është e jona, e megjithatë e bëjmë shpesh tonën. Më kujtohet faremirë, që në bisedën tonë të fundit thamë: “Flasim më vonë.”

Një ‘më vonë’ që nuk erdhi kurrë. Mbaroi koha…ndoshta. NA mbaroi koha.

Ndoshta duhet të kishim shkruar diçka atë ditë, për të qeshur dikush tjetër më vonë. Unë gjithsesi të kujtoj, sa herë kaloj afër atij stoli.

Nuk do doja në fakt të merrja asgjë mbrapsht. Le të rrinë të gjitha aty ku i kam jetuar. Ai stol le të mbetet bosh. Më mirë kështu.

“Do të të duhen njerëz për të të shëruar. Ky qytet do të të shërojë. Koha i shëron të gjitha!”

I kam. E kam. E di!

Ky stol është bosh. Le të rrijë kështu, pa asnjë gjurmë tonën. Të pastrohet nga çdo fantazëm e shkuar. Shumë shpejt do vijë dikush që do e mbushë me kujtimet e veta. Ndoshta do jetë me dashurinë e jetës në krah, sepse ata do kenë mësuar në kohë, mësimet e kohës.

Le të mbetet bosh…

…deri në kohën e duhur.

******

Kalova sot. Veshur me fustanin e asaj dite.

Ishte zënë stoli. E kuptova që në fillim të rrugës, pa ja hedhur sytë akoma. Ata po qeshnin. Oh, sa qeshnin. Ishte gati e pamundur mos të të falnin sadopak nga lumturia e tyre. Ndërkohë që po kaloja më zunë veshët krejt shkarazi “Duhet të ikim, se nuk kemi shumë kohë.”

Ata e kishin kuptuar. Kishin mësuar, që nuk ka shumë kohë, për askënd. Duhet të vrapojmë, shpesh pa e ditur se ku, por duhet të ecim shpejt se nuk ka kohë.

Në stolin ngjitur ishte ulur një plak, që nuk u mundua të bënte sikur nuk kishte dëgjuar.

“Ka vetëm dy gjëra që e bëjnë botën të rrotullohet: Koha dhe Dashuria. Jepini kohë dashurisë, e dashuri kohës, se veç me to mund të ndryshohet një univers që ka shpirtin e zemëruar!
Ka gjithmonë kohë për dashurinë. E nëse nuk ka, gjejeni!” – tha plaku, që leksionin më të shtrenjtë të jetës e besoi aty ku mendoi që kish më shumë nevojë.

Vazhdova të ecja. Duhet të nxitoja. Nuk kish më kohë për ne, ama kish akoma kohë për mua. Mbetur bosh si stoli që dikur më mbushte zemrën, tani duhet të gjeja veten, lënë plot zemërim, rrugëve të kujtimeve plot ty…

…dashuria duhet të ish duke na pritur diku.

©AZ

©Photo – Arbër Xhaferaj