Ishte vjeshtë sot në Tiranë.
Ishte vjeshtë sot në Tiranë.
Pemët po i humbin gjethet një e nga një.
Çdokush humbi diçka diku.
Ishte vjeshtë sot në Tiranë.
Diku, një fëmijë humbi jetën.
Kështu që, një shkollë, mbylli dyert e mësuesit mësuan si të shkojmë përballë zi-së.
Diku, një djalë humbi dashurinë e jetës.
Kështu që, një shok i mirë, hapi një shishe, vendosi dy gota në tavolinë, hapi zemrën e u bë gati të dëgjonte.
Diku, një vajzë humbi fëmijën.
Kështu që, një partner, mori një batanije, bëri pak kakao, vuri një film Krishtlindjesh, dhe shtrëngoi fort të dashurën e zemrës, për një dhimbje që ju përkiste të dyve.
Diku, një zonjë humbi kuletën.
Kështu që, një polic, arriti të ndihmonte për të denoncuar dhe qetësuar që do bëjnë gjithçka për ta gjetur.
Diku, një zotëri humbi avionin.
Kështu që, një vajzë e ndihmoi të rezervonte një biletë në avionin tjetër më të afërt.
Diku, një fëmijë humbi fëmijërinë.
Kështu që, dy prindër, mblodhën gjithë forcën që kishin për ti kërkuar falje edhe pse ende se gjenin brenda tyre, fiks ku kishin gabuar?
Ishte vjeshtë sot në Tiranë.
Nesër qyteti do të ngrihet me një tapet të artë nga gjethet e rëna. E për pak, do të na ngjajë se të gjitha humbjet na dhanë një fitore.
Nesër, ndoshta, do të bëj pranverë; dielli do të ndrisë, qielli do të jetë blu, e ne do i themi faleminderit, kujt qëndroi në krahun tjetër, a dhomën tjetër, a anën tjetër të telefonit, për të na kujtuar që megjithëse kemi humbur diçka, ndoshta, ende nuk i kemi humbur të gjitha!
© AZ